Socjoterapia to forma pomocy psychologiczno–pedagogicznej. Terapia adresowana jest przede wszystkim do dzieci i młodzieży nie radzącej sobie z własnymi emocjami, mającej problemy z kontrolą zachowania, przyjmującej postawę opozycyjno-buntowniczą, zamkniętej w sobie lub przejawiającej inne kłopotliwe zachowania. Ujawniają się one jako zaburzenia w relacjach dziecko – dorośli; dziecko – rówieśnicy; dziecko – sytuacje zadaniowe; dziecko do samego siebie.

Zazwyczaj w takich sytuacjach trzeba zbadać, z jakiego powodu dziecko się tak zachowuje.
Aby właściwie dobrać terapię, ważne jest dobre zdiagnozowanie problemu. Wtedy będzie można skutecznie pomóc dziecku. Jeśli problem tkwi np. w rodzinie, trzeba go wyeliminować, dopiero po przejściu tego kroku dalsza praca z dzieckiem, terapia będzie skuteczna. Podczas Socjoterapii realizowany jest cel terapeutyczny, edukacyjny i rozwojowy. Dzięki systematycznym spotkaniom dzieci i młodzież nabywają umiejętności, które pozwalają im sprawniej funkcjonować społecznie i rodzić sobie z rożnymi problemami. Sprzyjają również odreagowaniu napięć emocjonalnych i są fundamentem w uczeniu się nowych umiejętności konstruktywnych doświadczeń społecznych.

Podstawowe 4 zasady:

Zasada afirmacji

• odpowiednia atmosfera podczas prowadzenia zajęć, pozwalająca na dostrzeżenie i podkreślenie pozytywnych cech dziecka
•  unikanie, odrzucanie krytyki
•  przestrzeganie tej zasady powoduje przewartościowanie u dziecka sądów poznawczych o sobie
• modelujący wpływ terapeuty na zachowanie dziecka

Zasada bliskości

• służy pozyskaniu bliskości
•  zmniejszenie dystansu do terapeuty
• niwelacja negatywnych sądów poznawczych i dystansu w relacji dziecko-dorosły

Zasada otwartości

•  stworzenie dziecku warunków do przyjmowania i wyrażana informacji o sobie
• ujawnianie ważnych i intymnych spraw

Zasada istnienia norm

• normy powinny być zrozumiane i akceptowane przez dziecko
•  dziecko powinno samo wprowadzać normy i rozumieć ich celowość